Her zaman ve her yerde bizimle beraber olan, bizden hiç ayrılmayan melekler vardır. “Kirâmen Kâtibin” adındaki bu meleklerin görevi, yaptığımız iyilikleri ve kötülükleri yazmaktır. Demek ki insan, tek başına kaldığı zaman bile yalnız değildir. Kendisini daima gözetleyen ve yaptığı işleri yazan melekler vardır.
Meleklere inanan bir müslüman, gizli yerlerde. “Beni kimse görmüyor, istediğimi yaparım” diyemez, fenalık yapamaz. Çünkü nerede olursa olsun meleklerin kendisini gözetlediğini, iyilik ve kötülüklerinin yazıldığını bilir. Böylece meleklere olan imanımız bizi kötülük yapmaktan vazgeçirir.
Bunlardan başka bizi kötülüklerden koruyan, iyilik yapmaya yön^ lendiren melekler de vardır. Dünyada iyilik ve güzelliğin misali melek; fenalık ve çirkinliğin kötü örneği de şeytandır. Melek, insanı iyiliğe, şeytan da kötülüğe çağırır.
Meselâ: Karnı aç ve yardıma muhtaç bir fakir ile karşılaştığımız zaman içimizde bir acıma duygusu belirir ve gizli bir ses bize: “Fakire yardım, et” diye seslenir. Bu melek sesidir. Bu sırada içimizde beliren bir başka ses: “Yardım yaparsan paran eksilir, yardımdan vazgeç” diye fısıldayarak bizi fakire yardım etmekten vazgeçirmeye çalışır. Bu fısıltı da şeytan sesidir.
Bu durumda biz, fakire yardım etmeye çağıran sese uymalıyız. Çünkü bu ses, iyiliği seven ve bizi iyilik yapmaya çağıran dost sesidir. Buna uymak bize iyi işler yaptırır, sevap kazanmamıza vesile olur. Şey- tanın sesine uymaktan sakınmalıyız. Çünkü o,bizi iyilikten alıkoymaya ve günah işlemek için aldatmaya çalışır.
Görülüyor meleklere inanmak, kötülüklerden sakınmamızı ve ahlâkımızın güzelleşmesini sağlamaktadır.
Peygamberimiz (s.a.s.) şöyle buyuruyor;
“Hem şeytan hem de melek, insanın kalbine bazı şeyler getirirler, Şeytanın işi kötülüğe çağırmak, haktan uzaklaştırmaktır. Meleğin İşi hakka, iyiliğe çağırmak ve kötülükten uzaklaştırmaktır.
Kim içinde iyiliğe çağıran bir ses duyarsa bilsin ki o, meleğin sesidir. Hemen ona uysun ve Allah’a şükretsin.
Kim de içinde kötülüğe çağıran bir Ses duyarsa bilsin ki o, şeytanın sesidir. Ondan uzaklaşsın ve Allah’a sığınsın.” (Tirmizi)
